زبان مردم ترکیه
ترکــی ترکیــه زبــان رســمی و مــادری ســا کنان ترکیــه اســت و یکــی از قدیمــی تریــن زبــان هــای دنیــا بــه شــمار مــی رود. بخشــی از مــردم کشــورهای مشــترک المنافــع و برخــی از نقـاط جنـوب شـرقی اروپـا و بعضـی از مناطـق خاورمیانـه نیـز بـه زبـان ترکـی صحبـت مـی کننـد. ترکـی آذربایجانـی، ترکـی ترکمنـی، ترکـی قرغیـزی، ترکـی اویغـوری و… نیـز شـاخه هایــی از زبــان عمومــی ترکــی محســوب مــی شــوند. زبــان ترکــی از گــروه زبانــی اورال – آلتانـی اسـت. زبـان ترکـی جدیـد کـه امـروزه تحـت عنـوان « ترکـی ترکـی » شـناخته مـی شــود از ریشــه ترکــی اوغــوز اســت کــه بــه وســیله ســلجوقیان در اواخــر قــرن یازدهــم بــه آناتولــی وارد شــده اســت. بــه تدریــج لغــات و اصط حــات قابــل توجهــی از زبــان ترکــی بـه فارسـی و عربـی و متقابـ ً از فارسـی و عربـی بـه ترکـی وارد شـد و الفبـای عربـی رایـج گشـت. پـس از اعـ م جمهـوری (در سـال 1923)، الفبـای تیـن جایگزیـن الفبـای عربـی گردیــد (1928) و پــس از تغییــر الفبــا اصــ ح دســتور زبــان نیــز توســط دولــت آغــاز و پــی گیـری شـد. ویژگـی زبـان ترکـی را حـروف صـدا دار آن مـی داننـد. در الفبـای تینـی کـه از ســال 1928 بــه بعــد در ترکیــه مــورد اســتفاده قــرار گرفتــه اســت. کلمــات بــه صــورت
فونتیــک نوشــته و خوانــده مــی شــوند.
